มิ้ม & ผึ้งหลวง ณ บ้านเกิดที่พิจิตร
กลับมาทำบุญให้บุพการีทั้งสองท่านที่ล่วงลับไปแล้วรวมทั้งปู่ย่าตายายญาติต่างๆในคราเดียวกัน ณ บ้านเกิดที่อำเภอสากเหล็ก จ.พิจิตร พอมาถึงก็เดินสำรวจดูความเปลี่ยนแปลงทั่วๆไป เดินไปเดินมา พวกน้องๆก็วิ่งมาบอกว่า "พี่ๆมาดูอะไรนี่" เราก็เดินตามไปเขาก็ชี้ให้ดูรังมิ้ม
รังที่หนึ่ง มันเล่นอยู่หน้าบ้านเลยวุ้ย เอาเก้าอี้ตั้งก็ถึงรัง เราก็ดูๆอืมรังนี้หน้าตีได้แล้วคิดในใจ ต่อจากนั้นพาไปดู
รังที่สอง อ้าวเฮ้ย นี่มันสร้างรังที่ซุ้มต้นดอกเข็มข้างที่ทำครัวห่างไม่พอสองเมตร รังบะเริ่ม จากนั้นก็พาไปดู
รังที่สาม เฮ่ยมันพาเดินไปอีกมุมนึงของสวน แต่อยู่ติดถนนใหญ่นั่นแหละ เดินไปเรื่อย แล้วแกก็ชี้ให้ดูบนต้นมะม่วง เรา...อะเฮ้ยยยยยยยยยยยยยยย รัยว๊ะนั่น โฮ้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ดำมะเมื่อมเลย เพราะเห็นไม่ชัดเถาวัลย์เถาไม้ต่างๆบังอยู่ โห....รังยาวเมตรกว่า ขนลุกเลย ถามใครในหมู่บ้านก็บอกว่าไม่มีใครทราบไม่เคยเห็น
งานนี้มีลุ้นแล้วดิ น้องสะไภ้ใวใช่เล่น โทรหาพี่ชายให้มาจัดการเอาลงซ๊ะ ก่อนที่ใครในหมู่บ้านจะมาเจอ ช่วงที่จัดการเอารังลง พวกเรามัวแต่เลี้ยงเพลพระอยู่ในวัด ไม่ได้มาดู เลยไม่มีภาพขณะตีผึ้งหลวงมาให้ชม
เลยเอาภาพก่อนตีมาให้ดู อิอิ
จริงแล้วตระกูลรังต่างๆยังมีมากกว่านี้ครับ มันมาอยู่จนรังร้างเยอะมาก เพราะไม่มีใครไปรบกวนเขา รวมทั้งรังต่อหัวเสือที่รังใหญ่สุดขนาดเท่าถังน้ำดื่มโพราลิสสองถังคู่ อยู่ห่างตัวบ้านแค่ 4 เมตร ซึ่งสร้างรังอยู่บนต้นพริกดีปลี ตอนหลังต้นพริกทานน้ำหนักไม่ได้ รังเลยหล่นลงพื้นแล้วแตก หลังรังแตก..มันคิดว่าใครไปทำลายรังของมัน ไล่ต่อยชาวบ้านชาวช่องแถวนั้นวิ่งกันกระจาย
รวมทั้งน้องสาวรองคนสุดท้องของผมที่อยู่บ้าน ก็โดนเหล็กในไป 7 หรือ 9 อันนี่แหละ หมดสติอยู่หน้าบ้าน เพื่อนบ้านมาพบนำส่งสถานีอนามัยประจำตำบล ซึ่งหมอเห็นว่าเกินขีดความสามารถของตำบล และคนป่วยหมดสติไปแล้ว จึงวิทยุร้องขอรถพยาบาลกู้ชีพจาก รพ.พิจิตร ซึ่งอยู่ห่างกันประมาณ 25 กม ระหว่างรถกู้ชีพเดินทางมา ทางสถานีอนามัยก็นำรถวิ่งสวนกันเพื่อส่งต่อคนป่วยระหว่างทาง แต่น้องสาวของผมทนพิษไม่ไหว หมดลมหายใจระหว่างทาง หมอทุกคนรวมทั้งหน่วยรถกู้ชีพจาก รพ.พิจิตร มาปั๊มท์หัวใจช่วยกันระหว่างทาง จนยื้อเอาลมหายใจกลับมาจนได้ และนอนห้องไอซียูไปหลายวัน แต่กระนั้นผมบนหัวร่วงหมดและขึ้นใหม่แทน
รังต่อหัวเสือรังนี้แหละ ที่ผมบอกน้องสาวว่า ขอเอาออกนะ มันอันตรายมันใกล้บ้านเกินไป และไอ้สัตว์พวกนี้มันเลี้ยงไม่เชื่อง น้องสาวบอกว่า "คนอยู่ส่วนคน สัตว์อยู่ส่วนสัตว์ ไม่ต้องไปยุ่งกับเขา" ประโยคนี้แหละ มันเลยรอดจากน้ำมือผมเผารังมันทิ้งซึ่งตอนนั้นรังมันแค่ 25 ซม.
อันนี้
รังที่หนึ่ง อิอิ ขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางซั๊ก 25 ซม. รังนี้ยังไม่ได้เอาลง
คาดว่าคงปล่อยให้มันร้างรังไปเอง ไม่ไปยุ่งกับเขา
: 
ติดต่อเรา: web.gpsteawthai@gmail.com © สงวนลิขสิทธิ์ข้อมูลในเว็บนี้ตามกฎหมาย ท่านสามารถนำไปเผยแพร่ได้แต่ต้องทำลิ้งค์กลับมา
